Η Ελλάδα στον γκρεμό: Πώς φτάσαμε ως εδώ (Μέρος Δεύτερο)
2014-10-31 20:19
Β. Κυριαρχία αναξιοκρατίας
Στον πασίγνωστο Επιτάφιο του Περικλή, που διασώζει ο Θουκυδίδης, στο κεφάλαιο 37 του Β΄ βιβλίου του, υπάρχει μια πολύ ξεκάθαρη θέση που αναφέρεται στο πώς μια πολιτεία μπορεί να εξελιχθεί και να προοδεύσει: όλοι οι πολίτες έχουν τη δυνατότητα να διακριθούν στον πολιτικό στίβο, ανάλογα με την αξιοσύνη τους. Οπωσδήποτε, η δήλωση αυτή – ξεκάθαρα πολιτική – διαθέτει πολύ πιο ευρεία απήχηση. Σε μια πολιτεία που επιθυμεί να διατηρείται υγιής, η αξιοκρατία αποτελεί συστατικό στοιχείο πολιτικής και κοινωνικής ομαλότητας.
Η αξιοσύνη και η αντίστοιχη επικράτησή της στην ανθρώπινη κοινωνία είναι τόσο σημαντική, όσο σημαντικό είναι για ένα παιδί να έχει σωστή οικογένεια και σωστούς εκπαιδευτικούς. Είναι το κόσμημα της πολιτικής ζωής, είναι το πρωτεύον χαρακτηριστικό της δημόσιας ζωής, είναι το οξυγόνο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας, είναι η βασική προϋπόθεση μιας υγιούς κοινωνίας. Κάθε πολιτισμική εξελικτική πορεία έλαβε χώρα χάρη στην επικράτηση της αξιοσύνης αυτών που πήραν τη μοίρα των υπολοίπων συνανθρώπων τους στα χέρια τους. Κάθε βήμα προς τα μπρος της Ανθρωπότητας βασίστηκε στην αξιοποίηση των πιο άξιων μέσα σ’ Αυτήν.
Η κατάντια του σύγχρονου Ελληνισμού οφείλεται στην τερατώδη επικράτηση της αναξιοκρατίας. Άνθρωποι δίχως τις κατάλληλες ικανότητες καταλάμβαναν θώκους πολιτικούς, θέσεις ευθύνης στους πιο νευραλγικούς τομείς της δραστηριότητας της πατρίδας μας. Φαύλοι διοικητές, υποδεείς διαχειριστές, ανίδεοι αξιωματούχοι, ανίκανοι εργαζόμενοι συνέστησαν ένα δίκτυο ανθρώπων που συναγελάζονταν μεταξύ τους, δημιουργώντας ένα κλειστό, μα πολυδύναμο κλαμπ, μια ελίτ αναξίων που μισούσε οτιδήποτε δημιουργικό, άξιο, ικανό, επιδέξιο, έλλογο, έμφρον, γνωστικά καταρτισμένο. Η δημόσια ζωή, εξαιτίας αυτής της κατάστασης, ταυτίστηκε με κάθε τι νοσηρό, χαμερπές και τιποτένιο. Η πολιτική ζωή, εκμαυλισμένη, μίζερη και αποκομμένη από οράματα και ιδανικά, πρωτοστάτησε σ’ αυτή την κατάντια, γενικεύοντάς την και, από ένα σημείο και μετά, επιδιώκοντάς την για να εξυπηρετήσει τα μικροπολιτικά και υπόγεια συμφέροντά της.
Ως φρικτός ιός, η αναξιοκρατία «μόλυνε» ακόμα και τομείς που θεωρούνταν ότι διέθεταν εξ ορισμού συμπαγείς άμυνες απέναντι σε τέτοια φαινόμενα: ο ακαδημαϊκός χώρος, ο καλλιτεχνικός χώρος, ακόμα και ο χώρος της ιδιωτικής εργασίας «χτυπήθηκαν» από την αναξιοκρατία. Οι συνέπειες υπήρξαν προφανείς και αναμενόμενες: πλήρης παρακμή σε κάθε επαγγελματική δραστηριότητα, σοβαρά αδιέξοδα στην εθνική πολιτική ζωή, γενική παράλυση σε νευραλγικούς τομείς του Ελληνικού πολιτισμού. Μια χώρα, στην οποία προωθούνταν μόνο οι φαύλοι και ανάξιοι, κατάντησε μια χώρα παρηκμασμένων, που δεν επιθυμούσαν να αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Κατάντησε μια πατρίδα δουλοπρεπών που υποδεχόταν τους επιβουλευτές της με χειροκροτήματα και τυμπανοκρουσίες, αρκεί αυτοί να τους διατηρούσαν στις θέσεις τους. Κατάντησε μια κοινωνία βρυκολάκων του χρήματος. Κατάντησε ένα έθνος δίχως όραμα, δίχως ταυτότητα, δίχως πολιτισμό.