Κατά την αξίωσιν και επ' αρετής προτιμάται
2015-03-18 14:31
Το διακύβευμα μιας ευνομούμενης πολιτείας είναι, διαχρονικά, η μη επικράτηση του «ΕΥ». Ακόμα και η ισονομική σκέψη της δημοκρατίας επιδοκίμαζε ιστορικά, στην ίδια της την κοιτίδα, το «κατά την αξίωσιν προτιμάται» (Θουκυδίδης, Περικλέους Επιτάφιος, 37). Η αξιοκρατία, η επικράτηση, δηλαδή των ικανότερων σε αντιδιαστολή με την αναξιοκρατία, τη φαυλοκρατία, τον νεποτισμό και την πατρωνία, αποτέλεσε ένα υπερχρονικό «ευκταίο», πλην όμως, εσχάτως, μη συμβεβηκός.
Η προθετικότητα του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης δεν υπήρξε ποτέ η ευαγγελιζόμενη και δημοκρατικά αναμενόμενη αξιοκρατία, αλλά η – πέραν πάσης ιδεολογίας – ευνοιοκρατία των ημετέρων. Θεσμισμένη σε μια υπερμεγέθους διάστασης πολιτική διαφθορά, εδραζόμενη σε πατρωνίες και κριτήρια επιλογής ποταπού χαρακτήρα, αλιεύουσα εξ μιαρών υδάτων εντός μιας κλειστής κάστας ανθρώπων και των οσφυοκαμπτών αυτών, η κατάληψη των κατεξοχήν σημαντικών πολιτικών, ακαδημαϊκών και εργασιακών θώκων ανδρώθηκε, κραταιώθηκε, μοριοδοτήθηκε και, εν τέλει, έλαβε χώρα από ανθρώπους με αμφίβολα ή αμφισβητήσιμα προσόντα, πλαστά ή «ωνισμένα» αποδεικτικά σπουδών, πρόσωπα όμως υψηλού «κομματοκρατικού» κύρους, άξια «ερίφια» των βουλευτικών και υπουργικών γραφείων, οπαδοί των διαφόρων πολιτικών –ισμών και εσμών.
Το φαινόμενο ξεπέρασε κάθε ανησυχία, καθόσον όχι μόνο βίασε τη Δημόσια Διοίκηση, αλλά «διακόρευσε» έως και τον παρθενικό υμένα της ιδιωτικής σφαίρας δραστηριότητας! Ιδιωτικοί οργανισμοί που διέθεταν θώκους υψηλού μισθολογικού ή/και κοινωνικού status μετεβλήθησαν σε νέο «κήπο της Εδέμ» των «ημετέρων τέκνων» - οι λοιποί μετατράπηκαν σε παιδιά ενός κατώτερου θεού: πεπτωκότες άγγελοι της εργασιακής Κολάσεως ή εκδιωχθέντες εις αλλοδαπούς Παραδείσους (οι πιο τυχεροί)!
Η αλαζονική τύρβη της Μεταπολίτευσης κατήντησε πολιτική παραφθορά δύο μωριών: της Αναρχίζουσας τρομοκρατίας και της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας. Η πρώτη πρόκρινε την εξισωτική λογική του «πάντες το αυτό εσμέν». Η δεύτερη πριμοδότησε, αντί των αξίων, τους γόνους «κληρονομικώ τω δικαιώματι» πολιτικών τζακιών και τους «υπηρέτες» - οπαδούς αυτών, συντηρώντας όχι αξίες ή παραδόσεις, αλλά ένα κλειστό, ελιτίστικο, ολιγαρχικό «κλαμπ» εξουσίας που διαμοιραζόταν θώκους και χρήμα – πολλάκις τα πρώτα ανταλλάσσονταν με το δεύτερο και τανάπαλιν.
Ο Περικλής κόμπασε για τη δημοκρατία, ότι στηριζόταν όχι στη λογική του «κόμματος» ή της πολιτικής παράταξης, αλλά στην αξιοσύνη επ’ αρετής. Η ηχηρή απουσία της αξιοκρατίας και της αρετής σήμερα είναι η αντιπροσωπευτικότερη ένδειξη της πολιτικής ένδειας, η απόλυτη κατάπτωση όχι μόνο της δημοκρατίας (αυτή δολοφονήθηκε νωρίς), αλλά και του Πολιτισμού των Αξιών που κάποτε τη γέννησε!