Οι "στερούμενοι πολιτικής επιρροής" αναξιοπαθούντες πολίτες
2015-03-22 21:11
Με σκανδαλώδη, ανέντιμο και αντιδεοντολογικό τρόπο αναφέρεται στους αναξιοπαθούντες των συμπολιτών μας, αρθρογράφος της εφημερίδας «Καθημερινή». Στο άρθρο του κ. Π. Βουρλούμη «Η ανθρωπιστική κρίση και η αλήθεια», αφού, πρώτα «σπεύσει» να μας καθησυχάσει ο εν λόγω αρθρογράφος ότι είμαστε ακόμα ανάμεσα στις 50 πλουσιότερες χώρες, επί λέξει αναφέρεται ότι οι άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται βοήθεια στην Ελλάδα «στερούνται πολιτικής επιρροής και είναι σχεδόν αόρατοι στην κοινωνία»! Τουτέστιν, δεν ευρίσκονται στην ευνοϊκή θέση να έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη» και οι κοινωνικές τους γνώσεις στερούνται, ίσως, των βασικών εκείνων (επι) δεξιοτήτων, ώστε να εξασφαλίζουν από θέσεις εργασίας έως ίσως την κοινωνική συμπάθεια των εχόντων και κατεχόντων… Αδυνατώ να φανταστώ τι άλλο δηλώνεται, υποδηλώνεται ή υπονοείται μέσα από αυτή την αναφορά!
Είναι αναμενόμενο στα πλαίσια της ελευθερίας Τύπου να εκφράζονται κάθε μορφής απόψεις, ακόμα και για ομάδες πληθυσμού των «κοινών θνητών» (αυτών που, συνήθως, βιώνουν την κρίση με τον χειρότερο τρόπο). Είναι απαράδεκτο, όμως ηθικά και δεοντολογικά (αν υφίσταται ακόμα κάτι τέτοιο ως πρόκριμα στον δημοσιογραφικό λόγο) να «στιγματίζεται» ο χειμαζόμενος από την κρίση πολίτης ως πολιτικά περιθωριοποιημένος και κοινωνικά ανύπαρκτος!
Η αναφορά δεν είναι τυχαία. Η γενικότερη αντίληψη που, χρόνια τώρα, «υφέρπει» διατυμπανισμένη στην Ελληνική κοινωνία από το στόμα πολλών πολιτικών που διακυβέρνησαν τον έρμο τούτο τόπο και διακινείται από τα δημοσιογραφικά «δεκανίκια» τους δεν είναι άλλη από το απεχθές «όλοι μαζί τα φάγαμε». Καθιστώντας συμμέτοχο τον απλό λαό στο φαγοπότι τους, πέτυχαν όχι μόνο να δημιουργήσουν κλίμα ενοχής και συλλογικής απραξίας, αλλά και να καταστήσουν ευλογοφανές, αναμενόμενο και, σε τελική ανάλυση, φυσιολογικό φαινόμενο το πολιτικό ρουσφέτι. Το πελατειακό μοντέλο πολιτικού – πολίτη χώρισε τους Έλληνες σε δύο κατηγορίες: α) σ’ αυτούς που είχαν το πολιτικό «βύσμα» και κατ’ επέκταση κατάφερναν να εξασφαλίσουν είτε μια θέση (στον Δημόσιο ή στον Ιδιωτικό φορέα, αδιάφορο…), είτε λεφτά από κρατικές επιχορηγήσεις και β) σ’ αυτούς που δεν διέθεταν τα παραπάνω, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού που περιθωριοποιούνταν πολιτικά, εργασιακά και κοινωνικά. Οι πρώτοι ήταν οι «έξυπνοι» , οι «τυχεροί», οι «καπάτσοι», τα «πρόβατα» και οι «υπηρέτες» της κομματοκρατίας. Οι δεύτεροι ήταν οι «ηλίθοι», οι «βλάκες», οι «ανύπαρκτοι».
Δεν λέει κάτι παράξενο, λοιπόν ο κ. Βουρλούμης. Αναφέρει κάτι που είναι τοις πάσι γνωστό. Σκανδαλώδης αναφορά, είναι η αλήθεια. Αλλά, ας σκεφτούμε: Πότε άλλοτε - τα τελευταία τουλάχιστον χρόνια - σ’ αυτή τη χώρα το ηθικό, το πολιτικά ώριμο, το έντιμο και το ευπρεπές ή το αξιακά ανθρώπινο επικράτησε ή, έστω, αποτέλεσε – θεωρητικά και πρακτικά – σημαίνοντα στόχο στην πολιτική και κοινωνική μας δραστηριότητα;
Επί τη ευκαιρία, όταν οι δημοσιογράφοι της Καθημερινής ειρωνεύονται την Ελευθερία του Τύπου που επικαλέστηκε ο διευθυντής της Bild στη συνέντευξη που του πήρε η κ. Κουνενάκη, το πράττουν θεωρώντας εαυτούς ως «ανώτερους» ή «καλύτερους» ή κατεξοχήν «δημοσιογράφους»; Εύλογη απορία, νομίζω…